Ο μορφωτικός ρόλος του Δημόσιου Σχολείου

Τοποθέτηση του Παναγιώτη Καρακολίδη στο 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ 

(Ανεξάρτητες Ενωτικές Κινήσεις):

 Ο μορφωτικός ρόλος του Δημόσιου Σχολείου

Η ομιλία μου αφορά τον απολογισμό πεπραγμένων του απερχόμενου δ.σ. της ΟΛΜΕ τη διετία 2015-2017. Από προηγούμενους μελετητές αναφέρθηκε ότι το απερχόμενο δ.σ. δεν προέβη σε γραπτό απολογισμό και ότι δεν ανέδειξε συγκεκριμένα θέματα την παρελθούσα διετία. Υπάρχει ωστόσο ένα ζήτημα που η ΟΛΜΕ έχει πολλές δεκαετίες να το θέσει και να το διεκδικήσει. Είναι το αίτημα για το μορφωτικό ρόλο του δημόσιου σχολείου. Εδώ πραγματικά υπάρχει ένα μεγάλο κενό στη διεκδίκηση από την Ομοσπονδία μας.

Κοπτόμαστε όλοι για το δημόσιο σχολείο, αλλά αφήνοντάς το χωρίς μορφωτική λειτουργία, το αποδομούμε εμείς οι ίδιοι. Αλήθεια, πόσο αριστερό είναι να βγαίνουν τα παιδιά μας λειτουργικά αναλφάβητα, τα παιδιά των μέσων και κατώτερων οικονομικών στρωμάτων, κι εμείς να μη λέμε τίποτα; Τι εφόδια δίνουμε στα παιδιά μας ώστε να αλλάξουν αυτήν την κακοδαιμονία γύρω μας; Πώς φανταζόμαστε το δημόσιο σχολείο; Ως έναν χώρο που πηγαινοέρχονται μαθητές και δάσκαλοι;

Θα εξηγήσω με τέσσερα παραδείγματα γιατί θεωρώ ότι το δημόσιο σχολείο –που μας ενδιαφέρει- παράγει αγράμματους μαθητές.

Πρώτον, το γυμνάσιο, είπε ένας προηγούμενος ομιλητής ότι έγινε «χώρος της ήσσονος προσπάθειας». Το γυμνάσιο για την ακρίβεια, συνάδελφοι, έχει γίνει τσουλήθρα, όπου ο μαθητής με μια αστραπιαία κατάβαση το ολοκληρώνει. Φύγαμε από το εξεταστικοκεντρικό σύστημα -και καλώς- και πήγαμε στην εθιμικά ακώλυτη προαγωγή με αντικίνητρα στους εκπαιδευτικούς να βαθμολογήσουν σε αυστηρό και παιδαγωγικό πνεύμα.

Δεύτερον, να αναφέρω τις δημιουργικές εργασίες που τέθηκαν φέτος. Η ΟΛΜΕ διακήρυξε ότι καλύπτει τους συναδέλφους που θα απέχουν από τον συντονισμό και την αξιολόγηση τους. Μα, το θέμα δεν είναι η κάλυψη, για να αρνηθούμε άλλο ένα στοιχείο σε μια κατεύθυνση αλλαγής από την παραδοσιακή διδασκαλία. Το θέμα είναι να θιχτεί το έλλειμμα οργάνωσης και το έλλειμμα επιμόρφωσης στην εισαγωγή των δημιουργικών εργασιών στη διδακτική πράξη.

Τρίτον, με τα κλαδικά μαθήματα «Γλώσσα», «Μαθηματικά», «Φυσικές Επιστήμες» δύο ή τρία μαθήματα λογίζονται ως ένα στη εξαγωγή του μέσου όρου βαθμολογίας των μαθητών, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται σε σχέση με τα υπόλοιπα. Για παράδειγμα, η Φυσική μετρά ως 0,33 ενώ π.χ. τα Αγγλικά ως 1. Άρα, μαθητές με 05 στην Άλγεβρα και 03 στη Φυσική περνάνε πανηγυρικά. Και εμείς στο πνεύμα μια παρεξηγημένης αλληλεγγύης ανεχόμαστε το φαινόμενο αυτό.

Τελευταίο είναι το θέμα της συζήτησης πάνω στα Αναλυτικά προγράμματα. Γίνεται συζήτηση για τα αναλυτικά προγράμματα της Ιστορίας, Γλώσσας και Μαθηματικών και ως Ομοσπονδία δεν έχουμε εκφράσει λέξη. Δεν μας αφορά ότι οι μαθητές μας δεν έχουν αναπτύξει ιστορική σκέψη, δεν έχουν γλωσσική καλλιέργεια; Κι όμως μια πρόταση ολοκληρωμένη από μάχιμους εκπαιδευτικούς για Αναλυτικό Πρόγραμμα που θα έχει ως στόχο να κάνουν οι μαθητές κτήμα τους τα ορόσημα της ελληνικής και παγκόσμιας παράδοσης κι αυτό να γίνει με εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας και συνθέσεις τη χρειάζεται η εκπαίδευση και η χώρα.

Θα μου πείτε: τι λέω τώρα; Εδώ έναν γραπτό απολογισμό δεν μπορέσαμε να κάνουμε, θα διαμορφώσουμε εφικτή πρόταση για το μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου;

Η δυσκολία της σημερινής κρίσης με χαρακτηριστικά (ανεργία, υποχώρηση ΑΕΠ) χώρας που βγήκε από πόλεμο απαιτεί υπερβάσεις. Είναι δύσκολα αυτά που ζητάμε, αλλά τα εύκολα έχουν τελειώσει προ πολλού.

Παναγιώτης Καρακολίδης
Αντιπρόσωπος στο 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ με τις Ανεξάρτητες Ενωτικές Κινήσεις από την Κομοτηνή.